Depressie & Suïcide
René (57)
Hij is 57 jaar en kampt al langer met depressie. Het is bij hem geleidelijk ´gegroeid´. Hij merkte dat hij nergens echt plezier meer in had en steeds meer thuis bleef. Zelfs in zijn werk had hij geen plezier meer, wat altijd zijn passie is geweest. Hij ging vermoeden dat het niet normaal was hoe hij zich voelde. In 2007 zocht hij voor het eerst hulp bij zijn huisarts die hem doorverwees naar een psycholoog. Nu, bijna 8 jaar later, is hij twee zelfmoordpogingen verder, heeft hij veel verschillende psychiaters en psychologen gezien en nog steeds is hij niet af van zijn depressie en suïcidale gedachtes.
Deze ziekte heeft hem zijn huwelijk, zijn baan gekost en hij zegt zelf dat het ook zijn persoonlijkheid heeft veranderd. Nadat hij ging scheiden en zijn baan verloor durfde hij geen beslissingen meer te nemen. Hij moest verhuizen omdat hij met zijn vrouw in een koophuis had gewoond, maar durfde geen nieuw (huur-)contract te ondertekenen. Hij wist niet waarvan hij dat zou moeten betalen. Nu woont hij weer bij zijn (ex-)vrouw in, omdat hij anders dakloos zou zijn.
Zijn eerste zelfmoordpoging deed hij in 2009 door middel van pillen. Deze poging mislukte omdat hij te snel in slaap viel en de rest van de pillen niet op tijd kon innemen. Hij kwam bij in het ziekenhuis, werd doorgestuurd naar een psychiater en kwam zo bij de Meregaard terecht. Zijn tweede poging was in augustus 2014. Hij probeerde zijn polsen door te snijden, ook dat lukte niet. De schade was beperkt en daarom hoefde hij niet in het ziekenhuis te blijven. Wel heeft hij de nacht doorgebracht op het politiebureau, zodat ze hem in de gaten konden houden tot de mensen van de CRISIS dienst hem konden ophalen. Twee weken heeft hij intern bij de Meregaard doorgebracht en nog heeft hij het idee dat er niets veranderd is.
Hij wacht nog steeds op een nieuwe specifieke behandeling. René wacht nog steeds op het begin van het traject dat "stemmingswisselingen" heet. De dokters/psychiaters vermoedden dat hij nog een aantal lichamelijke problemen had die zijn depressie zouden kunnen versterken, daar moest hij eerst voor worden onderzocht en behandeld voordat ze hem voor zijn geestelijke problematiek konden helpen. René heeft last van slaapapneu, een trage schildklier en zijn hypofyse lijkt ook niet helemaal te doen wat het zou moeten doen. Allemaal dingen die zowel de oorzaak als een gevolg kunnen zijn van depressie.
Monique (52)
Monique is 52 jaar en moeder van vier volwassen kinderen. Vanaf haar derde tot haar negentiende is zij misbruikt door drie mensen. Alle drie waren familieleden, onder wie haar broer en haar vader. Van haar broer is ze zelfs nog zwanger geweest en heeft ze zelf abortus gepleegd. Ze leerde haar man kennen en samen kochten ze een nieuw huis, begonnen ze een aannemersbedrijf en kon ze beginnen aan een nieuw leven met haar man. Ze kregen kinderen. De eerste drie waren zonen, maar na de geboorte van haar vierde kind kreeg ze last van deze traumatische ervaringen. Ze kreeg last van lichamelijke klachten voornamelijk haar baarmoeder (door de keizersneden), begon de normaalste dingen te vergeten (hoe ze ergens terecht was gekomen of hoe ze aan de producten in haar koelkast was gekomen), kreeg last van migraine e.d. waarvoor ze nog naar de neuroloog is geweest. Maar nooit werd er gekeken naar een mogelijk psychische aanleiding. Haar vierde kind was een dochter en ze merkte dat hoe dichter haar dochter bij haar derde levensjaar kwam des te meer ze haar man in de gaten ging houden. Ze werd onbewust wantrouwend tegenover haar (ex-)man. Zij wilde niet dat haar dochter hetzelfde zou meemaken als zij.
Op een gegeven moment had ze een cyste en moest ze worden geopereerd door een chirurg, een operatie die op zich niet heel zwaar hoeft te zijn, maar voor haar was het wel heel zwaar en ze moest veel rust nemen. Haar man drong erop aan. Ze was heel moe en kon eigenlijk niets meer en moest dus ook (tijdelijk) stoppen met werken. Toen is ze zelf naar een (onafhankelijke) psycholoog gegaan. De psycholoog legde gelijk de link met het verleden. Ze moest een vragenlijstje invullen en al snel werd ze opgenomen in een Hersteloord in Seist omdat ze maar zo moe bleef. Ze moest over haar verleden gaan praten, maar omdat ze nooit over het misbruik heeft mogen/kunnen praten, duurde het lang voordat zij de details aan de hulpverlening durfde te vertellen. Zelfs haar man wist niet alle details, tegen hem had ze het wel gezegd.
Zij heeft veel negatieve ervaring met de hulpverlening en heeft veel zelfmoordpogingen gedaan. Ze heeft een overdosis geprobeerd, op het punt gestaan om voor de trein te springen, polsen doorgesneden en veel bloed verloren, maar toch is ze er nog steeds. Ze heeft vaak in het ziekenhuis gelegen, maar het ziekenhuis stuurde haar gewoon weer naar huis, in sommige gevallen werd ze opgenomen in een kliniek, maar niet altijd.
Bij de GGZ kreeg ze een etiketje opgeplakt “Borderline” en ze trekt alleen maar aandacht. In 2008 is ze zelf naar een traumatherapeut gegaan, eentje die haar wel geloofde. De GGZ vond dit niet goed en vond dat ze of van haar opname ontslagen moest worden of dat ze de afspraak af moest zeggen. Monique ging toen maar stiekem naar haar toe en zei tegen de GGZ dat ze naar vrienden toeging of ging winkelen. Ook pas laat vertelt ze alles aan haar traumatherapeut, want ze distantieerde zich heel veel van anderen en vertrouwde eigenlijk niemand haar verhaal toe. Haar traumatherapeut wist allang wat er met haar was voordat ze het zelf wist. Meervoudige persoonlijkheidsstoornis door trauma. De therapeut heeft het pas benoemd toen Monique daar zelf achter kwam om te voorkomen dat er een nieuw etiketje bij kwam. De therapeut was allang begonnen met behandelen. Vanaf dat moment kwam er van de stemmen in Monique's hoofd veel interne weerstand.
Ze is meerdere malen opgenomen in verschillende instellingen (waaronder KIP Amsterdam en GGZ instellingen). Ze heeft ook diverse behandelingen gehad waaronder ECT (elektroshocktherapie), traumabehandelingen etc. Tijdens haar opnames zat ze vaak alleen in een kamer en gebeurde er niets. Haar traumatherapeut heeft haar het meeste geholpen. Nu gaat het al bijna 4 jaar veel beter met Monique. De stemmen zijn weg, volgt opleidingen en is weer op zoek naar een baan. De oplossing was eigenlijk heel simpel. Ze moest erover praten en haar trauma verwerken, maar bij de GGZ was ze al opgegeven. Door haar eigenwijsheid is het beter geworden en geeft ze nu gastlessen samen met de landelijke stichting zelfbeschadiging.
"Het ergste is dat er niet wordt geluisterd, dat je niet wordt begrepen en dat er klakkeloos een onherroepelijk labeltje op je wordt geplakt... Je moet iemand vinden waar je een klik mee hebt, die je helemaal durft te vertrouwen."